رحیم رحیمی پور
سینه ما پر شده از سینما / تا ابد در هر نفس صدها نما / هر نما تا بی نهایت رنگ رنگ / زنده باد این سینما و سینه ما............ ................................ رحیم رحیمی پور هستم. از دوران کودکی و شاید قبل از تولد یعنی قبل از شهریور 1336، همراه با پدر و مادرم به سینما می رفتم و عاشق جوانمردی های فردین و به خصوص "سلطان قلب ها" و اذان این فیلم بوده و هستم و از 15 سالگی هم شعر می گفتم و همین ها باعث شد تا در سال 59، اشک ریزان از سالن تشریح دانشکده پزشکی دانشگاه شهید بهشتی و جنازه ای که برای تشریح تکه تکه شده بود، فرار کرده و به کلاس های کارگردانی و سینما روی بیاورم و چندین فیلم بسازم که اولین آنها "زندان دوله تو" بوده و آخرین آن هم هنوز ساخته نشده، و به نظر می رسد به آنچه اعتقاد دارم شکلی سینمایی نداده ام و راستش وجدانم هم قبول نمی کند که از فیلم های خارجی کپی بزنم چون آنچه ارائه می شود دیگر از ما نیست و شاید تا آخر هم نتوانم به آنچه می گویم شکلی سینمایی بدهم به هر حال نا امید نیستم و از خداوند بزرگ استمداد طلبیده و از بقیه التماس دعا دارم.